مقایسه دقت رادیوگرافی دیجیتال و معمولی در تشخیص پوسیدگی های راجعه: مطالعه ی آزمایشگاهی

زمینه و هدف: هدف از این مطالعه آزمایشگاهی مقایسه دقت تشخیصی رادیوگرافی دیجیتال و معمولی در تشخیص پوسیدگی­های راجعه می­باشد. پوسیدگی­های ثانویه یکی از مهمترین دلایل تعویض ترمیم­ها می­باشند. رادیوگرافی ها روشهایی مناسب و عالی جهت تشخیص پوسیدگی هایی هستند که از نظر بالینی آشکار نمی باشند. روش بررسی: در این مطالعه آزمایشگاهی، در سطوح پروگزیمال 52 دندان پره مولر سالم حفره جهت ترمیم کلاس 2 آمالگام ایجاد شده و ضایعات پوسیدگی بصورت مصنوعی توسط یک فرز روند  mm5/0 در نیمی از حفره ها ایجاد شد. نیم دیگر حفرات به عنوان شاهد در نظر گرفته شد. حفرات بصورت تصادفی در مزیال و یا دیستال تهیه شده و با آمالگام ترمیم شدند. از دندان ها با شرایط یکسان رادیوگرافی دیجیتال و معمولی تهیه شد و سپس تصاویر توسط دو رادیولوژیست فک و صورت ارزیابی شدند. وجود یا عدم وجود پوسیدگی راجعه توسط دو مشاهده‌گر بررسی شد. داده ها با استفاده از آزمون­های آماری کی دو و فیشر آنالیز شدند. یافته­ها: در سطح مزیال، ویژگی و حساسیت رادیوگرافی دیجیتال به ترتیب 990/0 و962/0 و رادیوگرافی معمولی به ترتیب928/0 و 920/0 به دست آمد. در سطح دیستال، ویژگی و حساسیت رادیوگرافی دیجیتال به ترتیب 954/0 و 971/0 و رادیوگرافی معمولی به ترتیب 912/0 و 904/0 محاسبه گردید. نتیجه­گیری: تکنیک رادیوگرافی دیجیتال یک روش دقیق برای تشخیص پوسیدگی های ثانویه با حساسیت و ویژگی بالاتر از رادیوگرافی معمولی  است.